De laatste dag

Laatste dag:
Dit is de laatste dag van onze vakantie, vandaag gaan we weer via Londen naar huis. We hadden nog wat zaken op ons to do lijstje staan dus we zouden vroeg opstaan. Dat had Marjan wel erg letterlijk genomen, want die was al gedouched voordat een van ons anderen ook maar een oog open had gedaan. Maar al met al waren we om 8.30 al op pad om ons ontbijtje te scoren. Weer bij dezelfde tent als gisteren. Iets minder uitgebreid maar daarom niet minder lekker. In de tussentijd hadden we nog bedacht dat we toch maar met een taxibusje naar het vliegveld zouden gaan want met de metro zou met al die koffers een te grote operatie worden. Na een aantal belpogingen hadden we het vervoersbedrijf aan de lijn en afgesproken dat we om 15.45 bij ons appartement opgehaald zouden worden. We waren van plan om zo vroeg mogelijk bij het Empire Statebuilding te zijn, want we hadden al gehoord dat er daar lange wachtrijen zouden zijn. Voor half tien stonden we al in de eerste rij, die van de kaartjes. We zouden alleen de basic ride nemen, want meer tijd hadden we gewoon niet. Nadat we de kaartjes hadden was er de volgende rij, die van de tassencontrole. Er werd op andere zaken gecontroleerd dan op het vliegveld, dus Mieke moest de statief van haar fototoestel afgeven. Die kon ze na afloop weer ophalen. De volgende rij was die voor de lift tot de 80e verdiepeing. Maar omdat we redelijk bijtijds waren liep alles nog redelijk door. Na ook de lift voor de laatste 6 verdiepingen genomen te hebben stonden we op het beroemde platform rondom het gebouw. Dit platform speelt in heel veel films een grote rol, en nu ook in ons verhaal. We namen allemaal van alle vier de kanten heel veel foto's, sommige met een van ons er op, andere weer met ons alle vijf erop. Het is goed vastgelegd dat we daar geweest zijn. Toen we uitbewonderd waren gingen we weer in etappes naar beneden. Nadat Mieke haar statief weer had opgehaald, gingen we op pad om de door een aantal dochters felbegeerde Nikes te scoren. Eerst een paar footlockers in. Maar als ze de juiste kleur wel hadden was het niet de juiste maat en andersom. Dus we besloten toch echt naar de enige echte Nikeworld te gaan op 57th street. Dat was te ver om te lopen dus wij met zn 5 en in de metro. Deze zaak is echt een Nikeworld, zo groot en zelfs een stuk van een voetbalveld binnen waar een aantal jongens hun nieuwe Nkes aan het uitproberen waren. Op de 3e verdiepeing bleken de damesschoenen verkocht te worden. Na verachillende modelen gevraagd en opgetrommeld te hebben, zijn de dames toch nog geslaagd. Nu moesten we snel terug want het begon al laat te worden. Ain de buur,t van ons appartement nog even een frappucino gescored en toen de 5 trPpen weer op. Snel alles ingepakt, opgefrist, omgekleed en koffers dicht. We zaten even moed te verzamelen om alle koffers naar beneden te gaan slepen, toen de deur van ons app. Ineens openging en de nieuwe huurster al binnen wilden komen. Gezegd dat we binnen een half uurtje weg zouden zijn en dat ze dan maar terug moest komen. Marjan trok de stoute schoenen aan en begon met de eerste koffer. Weer goed samengewerkt en om half vier stond alles beneden. Maar goed ook, wantde taxi was er al. Alles ingeladen en op pad naar het vliegveld. Daarkwamenwe mooi bijtijds aan, niet in de laatste plaats omdat de chauffeur wat omweggetjes wist die de files ontweken. Wij weer in de bekende rijen voor het inchecken, koffers afgeven en de douane controle en wachten op het boarden. Bij het inchecken bleek waarom we gisteren de 2 e vlucht niet online konden inchecken. De overstap tijd tussen de twee vluchten was namelijk veel te strak gepland en we waren door Britisch Airways op een latere vlucht over gezet. Nu hebben we 4 uur op Londen in plats van een half uurtje. Dit betekent wel dat we ook drie en een half uur later op schiphol aankomen. Gauw wat smsjes naar huisgeatuurd, zodat onze chaffeurs thuis niet veel te vroeg op schiphol zullen aankomen. Om 10 over 7 begon dat en om 19.30uur begon het taxien en de vlucht. Direct na de start kregen Yvonne, Yolanda en Astrid hun voorburen al op schoot, die gingen namenlijk gelijk languit liggen. Dan maar een film kijken, eten, dommelen, nog een film kijken, beetje schudden door de wind, licht ontbijten, maar die stoelen voor ons bleven plat. Eindelijk werd de daling ingezet en moest de stewardess er aan te pas komen om onze voorburen overeind te krijgen. Zij hadden lekker geslapen, maar wij dus niet. Maar ach, dagen van meer dan 24 uur zijn we inmiddels gewend. Als we thuis zijn slapen we wel bij. Nu zitten we op heathrow te wachten op onze 7de en laatste vlucht van deze fantastische reis.